Recensies
De Theatermaker, Constant Meijers, 24 oktober 2004
In Blauwbaard werd er op het scherpst van de snede gestreden tussen de man en de vrouw. In een variant op Reigen laat de Berlijnse schrijfster Dea Loher een aantal naar liefde hunkerende vrouwen (uitstekend gespeeld door de in Maastricht afstuderende An Hackselmans) vallen voor de seriemoordenaar en schoenverkoper Hendrik Blauwbaard (sterke rol van Marcel Faber), die uiteindelijk zijn meerdere moet erkennen in een vrouw die niet kan zien (Maureen Teeuwen). Annechien Koerselman maakte er een overtuigende voorstelling van en levert opnieuw een bewijs voor haar talent als regisseur.
De Volkskrant, Karen Veraart, 11 oktober 2004
De Duitse schrijfster Dea Loher (1964) - in eigen land al enige tijd een begrip, in Nederland nu voor het eerst gespeeld - nam het befaamde sprookje als uitgangspunt voor haar toneelstuk, maar gaf deze Blauwbaard wel een heel eigen - en vreemd als dit mag lijken poetische signatuur mee.
In de bijzondere enscenering van de jonge regisseuse Annechien Koerselman nemen beweging en muziek een belangrijke plaats in. Danseres Lonneke van Leth en saxofonist Heiko Geerts zijn alom aanwezig, terwijl Blauwbaard toeslaat; iedere keer weer op een andere manier in een andere situatie, zijn dat ritmische bewegende lichaam en de snerpende muziek de duistere contrasten.
Zo ontstaat een verrassend gelaagde voorstelling met een universele kern: de zoektocht naar (eeuwige) liefde en de onmacht van de mens om die naar behoren te koesteren.
Gevoelens van vertwijfeling en verstikking strijden om voorrang in het stuk, maar af en toe is er evenzogoed plaats voor relativering van al dit (on)menselijk geworstel. Een anti-sprookje noemen de makers het, en inderdaad: weinig happy end. Voor volwassenen wel zo leuk.
Voorpubliciteit
Opzij, Annerieke de Jong, oktober 2004
Obsessieve liefde richt niet alleen bij anderen schade aan maar ook bij jezelf. Het belemmert je in je ontwikkeling.
Weesper Nieuws, Pieter van den Broek, 22 december 2004
De tekst die zij zelf in het Nederlands vertaalde, heeft zij intergraal in haar voorstelling overgeneomen. Wel heeft zij enkele ingrepen in het stuk gedaan. "Zo heb ik de zes vrouwen door één acteur laten spelen, dat leek mij een mooie allegorie. Verder deden in mijn bewerking een danseres en een saxofonist mee, die op het podium optraden.
Elsevier, Niels Lange, 23 oktober 2004
Kan niet zonder? Alles wat ik kan lezen.
