- Gegevens
- Categorie: BLAUWBAARD
een huiveringwekkend liefdessprookje
Premiere 8 oktober 2004 Brakke Grond Amsterdam
Blauwbaard is een moderne toneelversie van het bekende sprookje. Blauwbaard is een eenvoudige schoenverloper die doodt wat hij liefheeft. Maar de schuldvraag is niet eenduidig. De vrouwen die Blauwbaard ontmoet, stellen doelbewust hun leven in de waagschaal in de hoop de ultieme liefde te vinden. Een blinde vrouw volgt Blauwbaard op de voet en is getuige van al zijn daden. Zij koestert het beeld van de man waar zij verliefd op werd, toen hij nog geen moordenaar was. Met dramatische gevolgen.
Blauwbaard van Dea Loher is een anti-sprookje, waarin de figuren met hun ziel onder de arm tegen elkaar opbotsen. Het heftige verlangen naar ultieme liefde leidt tot bizarre ontmoetingen. Muzikaal en energiek theater dat de toeschouwer meevoert in een huiveringwekkende, hedendaagse geschiedenis.
Foto © Sanne Peper
Credits Cast & Crew
- Gegevens
- Categorie: BLAUWBAARD
Recensies
De Theatermaker, Constant Meijers, 24 oktober 2004
In Blauwbaard werd er op het scherpst van de snede gestreden tussen de man en de vrouw. In een variant op Reigen laat de Berlijnse schrijfster Dea Loher een aantal naar liefde hunkerende vrouwen (uitstekend gespeeld door de in Maastricht afstuderende An Hackselmans) vallen voor de seriemoordenaar en schoenverkoper Hendrik Blauwbaard (sterke rol van Marcel Faber), die uiteindelijk zijn meerdere moet erkennen in een vrouw die niet kan zien (Maureen Teeuwen). Annechien Koerselman maakte er een overtuigende voorstelling van en levert opnieuw een bewijs voor haar talent als regisseur.
- Gegevens
- Categorie: BLAUWBAARD
door Cecile Brommer (dramaturg Atelier D.)
Een zoektocht naar het paradijs in het hart van de ander, om uiteindelijk met het eigen hart in de hand te eindigen. Zo kun je Blauwbaard van Dea Loher samenvatten. Gretigheid, humor, ironie, cynisme en destructiviteit zijn de kernthema's.
Blauwbaard schetst de nachtmerrie van een stad zonder kern. Hierin dolen figuren rond met hun ziel onder de arm, ze botsen tegen elkaar op, bedrijven de liefde en doden elkaar 'omdat het niet anders kan'. Als in een donker woud duiken af en toe personen op, ze lijken zonder geschiedenis en toekomst, in een wereld zonder wetten en regels die de gevoelens in banen zouden kunnen leiden. De personages verbeelden zich een gelukkig leven, vol romantiek, eenvoud, antwoorden op levensvragen; een leven waarin iets bestaat omdat je het benoemt, waarin een spelletje werkelijkheid kan worden en dodelijke gevolgen kan hebben, waarin blind-zijn betekent dat je zintuigen op scherp staan. Maar het sprookje heeft een grimmig eind, dat steeds nadrukkelijker voelbaar wordt.
Loher gebruikte voor haar toneelstuk ingrediënten uit het bekende sprookje 'Blauwbaard'. Over een kasteelheer die zijn vrouwen verbiedt om tijdens zijn afwezigheid een bepaalde kamer te openen, vaak de zevende. Toch geeft hij hen de sleutel in bewaring. Door nieuwsgierigheid gedreven, overtreden de vrouwen het verbod en openen de kamer. Blauwbaard doodt ze. De laatste, zevende vrouw, opent net als haar voorgangers de kamer en vindt de lijken. Door list of hulp van buitenaf blijft haar een zelfde lot bespaard.
Nieuwsgierigheid wordt de vrouwen dus fataal. Sommige interpretaties van het sprookje stellen, dat de vrouw met elke deur een ingang vindt naar het gevoelsleven van Blauwbaard. De laatste deur geeft toegang tot zijn diepste instinct. Dat zegt hem de vrouw te doden. Ook in de bewerking van Dea Loher is de nieuwsgierigheid van de vrouwen enorm. Ook hier openen de vrouwen deuren.
