Recensies
PZC, Willem Nijssen,15 november 2014
Grote verhalen hebben misschien geen ondertoon nodig, kleine verhalen vaak wel, en het is niet altijd gemakkelijk om die te treffen. Hier lukt dat wonderwel, ...Dankzij een klankbeeld met muzikale fragmenten, stemmingsfragmenten, klassiek naast blues en jazz. Dankzij een ingenieus decor ... dat heel gemakkelijk de sfeer van boerderijen, een dorpswinkel of een woonkamer kan oproepen. Dankzij de liefdevolle details die weggestopt zitten in de pakjes die moeder en dochter elkaar toesturen. Zeeuwse traditie naar daar, Amerikaanse noviteit naar hier. Tienduizenden zijn geemigreerd, tienduizenden zijn achtergebleven. Het zijn allemaal kleine verhalen over grote afstand en groot gemis, die in deze voorstelling als in een optelsom een soort van erkenning krijgen. Voor een aantal wellicht ook nog herkenning. Toch wel knap hoe actrices en vormgevers, schrijfster en regisseur zo liefdevol de meerwaarde aan het kleine verhaal kunnen geven.
De Volkskrant, Vincent Kouters, 17 november 2014
Regisseur Annechien Koerselman voorziet ook in vaart en dynamiek door de actrices te laten spelen in een decor dat kan veranderen in allerlei ruimten. Bovendien voegt ze een laag toe met muziek die bestaat uit diverse Amerikaanse stijlen, zoals blues, folk en traditionals. Van Eck speelt enkele liedjes op gitaar, waarvan een bloedmooi gezongen Wayfaring Stranger leidt tot een emotioneel hoogtepunt.
Theaterkrant, Dick van Teylingen, 15 november 2014
...Regisseuse Annechien Koerselman koos voor de briefwisseling, de enige manier waarop mensen van twee kanten van de oceaan contact met elkaar konden hebben. Ze beperkt zich niet tot geschreven woorden, maar vlecht ook gedachten vooraf en ongeschreven overwegingen door haar poëtische tekst. Daardoor, en door de muziek van Wiek Hijmans (jammer genoeg niet live) wordt Land van over zee geen nostalgisch museumstuk over de tijden van weleer, maar krijgt het algemenere geldigheid...
... Land van over zee is een tamelijk klassieke vertelvoorstelling, waarin de details zorgvuldig en met liefde zijn aangebracht. Smaakvolle beelden, een weloverwogen regie, een multifunctionele rustieke kast annex zitmeubel. Gelukkig niet alleen in Zeeland te zien...
Voorpublicatie
PZC, Ali Pankow, 03 november 2014
In blues zit vooral ook hoop, de hoop op leven in een mooi land
De regisseuse over haar aanpak van de briefwisseling: „Als een soort Indiaan ben ik met een hakbijl door de tekst heen gegaan bij het bedenken waar de muziek moest komen en hoe die moest klinken. Dat heb ik Wiek geschreven: ik wilde het leitmotiv uit Mooie Anna terug laten komen, maar ook een leitmotiv voor de dochter. Ook heb ik hem gevraagd een Indianendans te componeren. Verder heb ik er een nummer van Glenn Miller ingegooid en komen er een country nummer en een lied over armoede in.”
Koerselman is blij met de emotionele chronologie die Bierens haar biedt in de briefwisseling die 20 jaar overstrekt. „Het wordt dus een dialoog, maar ze kunnen elkaar niet zien. Dat is de dramatiek dat ze elkaar niet kunnen bereiken. Ondanks dat zij op 20 vierkante meter speelvloer zitten. Daar zit de uitdaging.”
